Cambiamos de espazo. Esperamos que para mellor. En 10 segundos enlazarás a nova páxina. Se desexas acceder directamente, pulsa no seguinte enlace. Grazas e desculpa as molestias www.amigosdopatrimoniodecastroverde.gal

30 mayo, 2008

En homenaxe a Manuel Sarille Lenceiro e a todos os familiares falecidos da Asociación Amigos do Patrimonio de Castroverde

Manuel Sarille Lenceiro, falecido recentemente,
era o Presidente da Asociación para a Dignificación das Vítimas do Fascismo, o seu fillo
Xosé Manuel Sarille publicou "Polos fillos dos fillos" sobre os fusilados en Montecubeiro (Castroverde) no 1937


Lembranza para todos eles,
con esta poesía cedida, polo noso amigo,
Claudio Rodríguez Fer.

Poesía que leva por título:

AS TRES MAPOULAS DE MONTECUBEIRO

Por

Claudio Rodríguez Fer

En memoria da humildísima Virxinia Meilán Varela, das mozas Carmen Sarille Lenceiro e Manuela Graña Rico, e das demais vítimas do masacre de agosto de 1937 en Montecubeiro (Castroverde).

Ao mestre exemplar Arximiro Rico, alí martirizado,
e aos seus discípulos directos e indirectos

Manuel Sarille Lanceiro, Xosé Manuel Sarille e
Narciso de Gabriel.



Entre as medorras e os castros,

polos ríos e polos regos,

baixo os soutos e sobre as carballeiras,

onde pacen en paz vacas e ovellas,

o canto do estorniño doce entoa

o nome mártir de Manuela Graña.


Co vento dos cereais e a quietude do leite,

coa nabiza dos nabos e o grelo das nabizas,

coas patacas apañadas e as de debaixo da terra,

a conciencia medra como a herba e as árbores

para imporse clamando monte arriba

o nome noso de Carmen Sarille.


As sombras dos ameneiros e os salgueiros

nas ribeiras de flora flotante,

as carreiras dos corzos e dos lobos,

a verea dos xabarís e o voo das vacalouras

debuxan co fume de afumar chourizos

o nome amantísimo de Virxinia Meilán.


Entre os toxos, sobre a neve,

na seca e nas enxurradas,

tres mapoulas iluminan

noite e día Montecubeiro:

Virxinia, Carmen, Manuela.

Eran fermosas como pétalos.

Perduran como penedos.


Seriais literarios

¿Pódese pasar?


-X-


Novela satírica

de

Gómez Vilabella


Naquela secuencia, na seguinte, coa cámara posta a velocidade de cruceiro, centrando o obxectivo nos interiores da Consistorial, viuse entrar, coa escena translúcida, ao don Aurelio. Ramón, nada máis velo achegarse, tal que un Cabo cuarteleiro, upouse na súa cadeira e acudiu presto, feito un Axudante de cámara, ¡ou de campo!, para recollerlle aquel gabán peludo, de la virxe; mellor dito, así era, así estaba, ata que cubriu aqueles ombros godallentos do tan repetido e nunca ben ponderado don Litis.

-...


-¡Bos días, Ramonciño! ¿Novidades?

-Tan só que estivo aquí o Alcalde, por certo que preguntando por vostede; ¡acaba de irse!

-Cando eu chegue tarde, é que andei por aí, de recorrido, en función patriótica, facendo paces e abortando preitos entre a veciñanza desta bisbarra; ¡eu, coma a ruda, resolvendo preñeces indesexables! Por conseguinte, sempre debes dicir que saín, pero nunca dos xamais digas que non entrei. En definitiva, ¿presentouse algún conflito?


-Na terceira vez que entrou don Manuel a preguntar por vostede mandoume que lle dixese que non se lle ocorra ir xantar ao Mesón do Maragato, que o esperan na Casa Grande.

-¿E logo, tamén irás ti…, sendo compadre?

-Non, que de min non dixo cousa. ¡Deben ser asuntos reservados, dos seus, deses da política gobernativa!

-Síntoo ben, querido Ramón, que nos axudabas a dar conta desa cantidade de xamóns, vellos e rancios, que se lle xuntaron ao noso Führer, ¡por quintais! Estou ata as orellas de magras con ovos, e de ovos con magras. Pouca imaxinación teñen os túzaros deste Municipio, ¡que mira ti que facerlle uns regalos tan groseiros, tan insinuantes, a un fidalgo...! ¡Nin que o fixesen á posta!

-¿Ai si; dio de veras? Daquela, como cousa súa, déalle un bo consello ao meu compadre: Que mande tres ou catro, así sexa dos peores, para a casa da súa comadre, da miña muller, que nós do que estamos fartos é de lacón, que a min, na colleita deste ano, estes pailáns, como vostede lles chama, que esas verbas, antes da súa vida, non estaban no meu dicionario, téñenme de segunda, ¡de segunda categoría, e eu son da primeira! ¿Acordarase diso?

-Non, non me esquezo, que así, de paso, alivio nesta monotonía das magras. Iso é o malo destes Concellos continentais, do interior, séxase, rústicos, que nunca nos regalan ostras; nin ostras, nin percebes, nin lagostas...; ¡co que me gustan esas chilindradas do mar! O meu caso é que a estas horas estará cerrada a pastelería da Virtudes, e daquela terei que ir de convidado de pedra. ¡Coas mans baleiras, eu, que son un acérrimo partidario desa elegancia, tan distinguida e tan social, dos galanos, cousa que se vai perdendo neste país dos túzaros, dos carneiráns!

Ramón, que era un home sabedor, preguntón e abesullante, tanto como lle permitía aquel ventanuco do seu despacho, ese que dá á praciña da igrexa:

-De levar pasteis nin se lle ocorra, que vin pasar, aquí por diante, unha das criadas; esas limpadoras que temos en nómina, aquí na Consistorial, ¿sabe? Levaban dúas tortas, grandísimas; ¡coma as rodas dun carro!

Estaba visto que ao Litis todo lle saía ben; se cadra como consecuencia directa dese planea-las súas cousas tan meticulosa e mefistofelicamente.


-Ben, vale; daquela, perfecto; entón faréille-lo agasallo da miña presenza; e xa que logo, non volverei ata mañá. Outra cousa: Se chaman da Capital, mesmo do Goberno, dígalles, ¡sen vacilación, eh, sabendo o que di!, que estou reunido co señor Alcalde, despachando asuntos, no seu domicilio, que el está con gripe, aterecido da febre, e que por iso non puido acudir á Consistorial. De seguido colga e descolga, para avisarnos á casa do compadre, á de don Manuel. Pero ollo ao parche, que dixo Queipo, non vaia mete-lo pezuño, que vostede, niso de meter, está demostrado que mete, a fondo, ¡bastante mellor do que saca!

Despois dunha panorámica daqueles exteriores, o proxector coouse, centrouse, nos salóns do Pazo Salmonte.

-...

-¡Son preciosas! ¡Querido Aurelio, es un encanto, un ceo de sorpresas!

-¡Agora si que son preciosas, de postas nas túas mans...; harmonizan!

Mabel, raposeira, puxo voz de circunstancias:

-Manolo, ven para aquí, un momento. Mira qué rosas me trouxo o teu Secretario; ¡e de paso, aprende a comportarte cunha dama!

O aludido nin esforzándose lograba controla-los celos:

-¡Ben-sei-ora! Eu non cho puiden traer, que hoxe non fun á Capital. Por certo, estas deben ser das baratas, que pouco chas presentaron; ¡nin lles puxeron papel dese de prata! ¡Uih, se vises o ramo que lle mandei á señora do Gobernador, daquela, daquela que me dixo que de remocionarme, nada; nada de nada, que son o mellor Alcalde de Churiz! ¡Non vou se-lo mellor, se levo dez anos dándolle á vara! E diso das flores, Mabeliña, para outra xa lle direi ao Secretario onde as serven guapas, guapas e ben presentadas.

Aurelio tronzouse a rir, coma unha vara podre, sen molestarse en disimula-la súa ironía:

-¡Ai, si, Manuel! Pois, dáse o caso que para outra vez -arremedou- tamén lle direi, eu mesmo, ao Alcalde, cómo se conseguen gratis datis; baratas e fresquiñas, coma estas, que aínda cheiran á xeada. ¡Manoliño, non te esquezas de que estamos en Xaneiro!

Manuel reaccionou despois daquela crise de celos:

-¡Oes, pois é certo! ¿Como é que hai rosas na praza?


-¡Terei que dicircho, que eu non teño secretos co Xefe, que para algo son o gardián dos teus! ¿Lémbraste desa señora, esa que é parente túa, unha que nos pediu Licenza de Obra para amplia-la casa pola parte do xardín? ¡Realmente é para facer outra, para duplicala, que a vexo vir! De aló veño, que lle dixen que quería recoñece-la finca antes de estudar o seu expediente; e como esa roseira, alí nun curro, cuberta cun invernadoiro de plástico, que algo se ve desde a rúa, é de rosas invernías, daquela dinllas en chufar. A boa da señora subliñoume cánto precisan amplia-la casa, que do contrario non renunciaría a unha roseira tan exótica. Para que non quedasen dúbidas, deume este ramo, tal coma quen se arrinca un ollo, pero é que unha Licenza destas de favor, máxime neste caso, que escaralla unha zona tradicionalmente verde, ben vale unha mada de rosas. Así que, caro amigo, as oportunidades hai que velas tal e como eu fago, de lonxe, con boa perspectiva; e cando non existen de seu..., ¡fabrícanse, á medida da nosa apetencia e da nosa comenencia!

Mabel relambíase con aquelas mostras, efectivas pero tamén afectivas, daquel Secretario compartido; aproveitounas para darlle unha sacudida ao seu home, para metelo en celos, aínda máis, ¡por se non o estivese dabondo!

-¡Aurelio, es un sol! -E deulle un bico lateral, de fazula.

Manuel a tal momento tragaba chispas: aquela muller era súa, licitamente súa; pero o Secretario tamén era seu. Precisaba das dúas propiedades, cada quen na súa función, pero algo tiña que dicir, sequera fose por manter unha aparencia de dignidade.

-¿E logo, eu...; qué son eu, a lúa?

A habilidade daquela provocadora habitual, chamásese Mabel ou Salomé, era sofisticada, bífida; quixo acender unha vela a Deus e outra ao diaño:

-¡Manoliño, ti es..., outro sol! ¡Pero qué digo, máis que un sol: ti es..., un solpor!

O cornúpeta, coa sensación de que estaba sendo burlado na propia casa, en propia presenza, quedouse cos desexos de darlles un lapote, ás dúas mans, pero non lle conviña un escándalo, de momento, ¡mentres lle conservasen aquela vara...!, así que optou por afia-las verbas:

-Serei, muller; serei iso que dis, pero aquí Aurelio é un Secretario, ¡posto por min, ou séxase, coa miña compracencia! ¿Non si, rapaz? Daquela deixémo-las adiviñas, que non se diga que hai desavinzas nas alturas deste Concello; ¡non lle conveñen á Patria, e como Xefe Local que son, non podo toleralas!

Aurelio trenzou naquel fío, que se estaba tensando en exceso; as vehemencias da Mabel podían esperar, así que zanxou:

-O que dis é certo, querido Alcalde, que por algo contas coa miña fidelidade, e tamén coa miña adhesión; ¡inquebrantables! Pero estamos esbardallando con estas bromas, con estas bobadas, e aínda non se me dixo qué celebrades aquí, hoxe.

Manuel, superadas aquelas provocacións da ¿súa? muller, franqueouse:


-Si que celebramos; moitísimo; e algo vai contigo, que aquí a miña dona, se non te invita, rebenta. Resulta que ese irmán seu é tan parvo que lle aceptou esa proposta túa: ¡e por fin vaise ao México, tan pronto como firmémo-lo acordo! Así que, despois de xantar, redactas un documento; ¡pero que sexa ben repenicado, e tan forte coma a poxa dunha besta, con chaves clausais, das boas, desas de sete estalos!

Aurelio, de temoneiro, pero sempre modesto; ¡só finxidamente modesto!

-O que vos redacto é a minuta, que ese documento hai que pasalo por ante Notario, que lle convén levalo así, legalizado polo Cónsul dese país; mellor dito, do país que represente en España, na actualidade, os intereses de México..., ¡xa que non lles admitimos Consulado propio!

Manuel, afeito aos trámites curtos, ao ordeno e mando daqueles xerarcas franquistas:

-¿Chacho, todo iso, para qué, con qué obxecto? ¡Non enlees as cousas!

-¡Non quererás que retorne teu cuñado..., iso, cun guitarro na man, cabreado e co preito perdido!

Manuel deulle unha calada ao veguero, unha máis, outra vez nervioso:

-¿Oes, Aurelio, sabes qué che digo? ¡Que vou deixar de presumir do meu Secretario!

-¿Como; a qué vén esa contradición, querido Alcalde; é que xa non me amas…; iso que dixeches onte, como a un fillo? -Chanzouse, metade en serio, e a outra provocativo, ferinte, enredando as cousas.

-¿Ti es o intelixente? ¡Está claro que se che dou sona, daquela levarante para o Goberno Civil, ou á Deputación; e xa non te leven ao Pardo, tal que de Secretario nese Concello da Garda Imperial!

-Perde coidado, Manoliño, que en Churiz estou no meu prebe; e non penso abandonarvos, ¡polo menos, mentres siga solteiro! ¿Non quedamos en que me deixas cazar, cazar e pescar, aquí, neste feudo dos Salmontes, cando e canto se me terce? Aprende unha cousa, querido Alcalde, que a coñecen tódolos labregos: ¡Non hai Municipio curto nin horto grande...! Isto vén ao caso porque aquí, ti e mais eu, aínda estamos na sementeira: recolectaremos despois, de seguida, en cuestión dun parto, nove meses. Douche a miña palabra, así que vai abrindo esa Grüber..., ¡e non chegará!

Manuel non entendeu cousa; ¡malditas metáforas as daquel Secretario tan intelixente! Volveu ao asunto de México:

-¡Ai, Aurelio, que Deus cho pague, que Mabel e mais eu tiñamos boa preocupación con esa herdanza; tan importante pero á vez tan leada! Esperaba que nos botases unha man, ¡pero o que é con tanto acerto, francamente...!


-¿Que dis, que Deus mo pague? Diso das pagas..., eu teño outras teorías, que as prefiro en especie, ¡pero todo se andará!

Á Mabeliña, como a toda ama que se prece, tardáballe por face-los honores gastronómicos:

-Manuel, es un pesado; non lle deas máis conversa, que se arrefrían eses filetes.

Nun descoido do Alcalde, Aurelio chiscoulle un ollo á Alcaldesa:

-¿Así que vai de filetes…? ¡Pois esa paga dos filetes é un principio ben suxestivo! Daquela pasaremos ao comedor… Non; así, non; eu après vous, como din os franceses; ¡ti primeiro, mon amour!

Mabeliña, captada a mensaxe, estaba radiante; triunfal e trunfal: ¡trunfal de dous trunfos, de dous á vez!

-¿Sabes francés? ¡Cando digo que ti es un sol!

-Muller, si; sei francés, e latín, e artes amatorias..., que mas ensinaron en Dinamarca; ¡buf, tantas cousas, e de tantas maneiras, de tantas posturas, coa turca incluída..., que agora non son do caso!

Noutro descoido do Manuel volveu a facerlle o sinal do tres, pero Salmonte, como de costume, no seu limbo:

-¿Por qué lle preguntas iso dos idiomas? Agora es ti a da conversa... Comamos caladiños, en graza de Deus, como fan os curas, que despois tomámo-lo café no salón da cheminea; alí falaremos, de vagar. Considera que andan por aí esas criadas, que lle poden ir co conto ao teu irmán de que estamos celebrando, de antemán, o seu embarque; ¡iso de que vai de cu co preito de México! ¿Por qué non falamos de bobadas, tal que da xeada que caeu esta noite...?

Aurelio, co pouco que levaba en Churiz, pero xa coñecía a fondo as debilidades do seu anfitrión:

-¡Ou da criada dese Cura do Alvaredo, esa que peneira tan peneirado...!

-¡Chacho, Aurelio; ese é un secreto municipal! E como Secretario, ti..., ¡xa sabes!

-¿Que dis? ¡Aquí Mabel tamén é adxunta; do noso Axuntamento, digo, e non a podes excluír!

-¿Iso? ¿Ela...? ¡Tan só a título de consorte, e vai servida!

De sobremesa, coas criadas fregando na cociña, a discrecionalidade xa era absoluta. Falaba o Litis, ou máis ben, tramaba:

-Ben, pois, agora, agora que estamos en petit comité, atreveríame a preguntarvos, ¿que vos parecerei como socio? ¿Aceptádesme...; iso, por palabras de presente?


Mabel sobresaltouse; non lle importaban as sociedades mixtas, as tripartitas; nunca lle importaron, pero á condición de que fosen secretas, que niso, todos aqueles caprichos anteriores..., auténticos cabaleiros; ¡discreción personificada, que nunca lle fallaron! Outra cousa foi que alguén notase certos indicios, que se propalasen certos rumores, máis ou menos fundados...

-¡Aurelio...; socio, o que é socio, non, que van falar de nós; e a min xa me teñen envexa, maiormente tódalas damas do Círculo...; así, por cousas!

-Non, Mabel, a miña proposta é correcta: un socio industrial é unha cousa lícita. ¡Xa me explicarei!

Manuel, nos loureiros, como de costume:

-¿Iso qué ten que explicar? Socio industrial é...; ¡algo así coma o Paco e maila súa muller! Paco, niso do D.N.I., ten posto, "industrial", mentres que no da muller púxolle, sinxelamente, "sus labores". Os cartos aportounos a muller, e Paco a industria..., ¡que non é pouca industria ter que montar esa besta brava!

Mabel saíu pola honra da súa veciña:

-¡Si, si, labores moitas, moitas, pero se non fose polos cartos dela..., maldito se chegaban á casoa deses "Grandes Almacenes"; tan grandes son, que afogaron tódalas tendas desta veciñanza! Ten clientes a barullo, iso é certo, ¡pero o que é amigos...!

-Explícate, Aurelio, que por algo es o meu Asesor:

- Agora mesmo, que a cousa é sinxela: A miña pregunta é, ou quere dicir, que se, poño por caso, montásemos un negocio, entre nolos tres, ¿que vos parecerei como socio, como socio industrial, ou sexa, invisible, na retagarda, na sombra?

-¡Raios! ¿Na sombra; na sombra, sen facer nada, co argalleiro que ti es?

Aurelio denegou cun aceno, aclarándose, abaixándose ao coeficiente intelectual salmonteño:

-Alcalde, non sexas tarugo: Na sombra quere dicir traballando moito, moitísimo, a eito, pero..., ¡coa cabeza!

Para Mabeliña todo o que fose actividade cerca do seu Aurelio dáballe esperanzas de tempos mellores. Oportunidades, digamos..., ¡fricativas!

-¡Sendo así, por min, encantada! ¿Socios, os tres; mesmo unha familia? ¡Que ledicia, que ben!

Pero Manuel, dentro do alcance do seu foco, era cauto, excesivamente desconfiado; ¡como tódolos burros!


-A modiño, muller, con discreción, que se chega a sabelo o señor Gobernador, daquela pódenlle entrar malas ideas…, ¡para o Axuntamento! Teremos que andar paseniño, con cautela, que lle quero moito á miña vara...; ¡despois de ti, por suposto!

Maquiavelo tranquilizou no seu Príncipe, no seu alumno:

-¡Por suposto que iremos paseniñamente! ¡Pero qué ben nos entendemos, xa de entrada, ti e mais eu, caro Manuel! A isto chámaselle, simbiose, que quere dicir, sin..., ¡sen escándalo! Non teño dúbidas de que estamos perfectamente concatenados, nolos tres. ¡Pola miña parte, si!

Pero aquel "Príncipe" de Churiz, cadora máis celoso, nin con esas garantías:

-Aurelio, razoa nisto; e a ver cómo nos concatenas, ¡sen escándalo público! Sobre todo, sen riscos para o meu cargo, que esta vara, che repito, non a solto..., ¡nin por todo o ouro do mundo! ¿Sabes por qué? ¡Coa vara na man, síntome Conde! Por se non o sabes, algún antepasado meu non pagou non sei qué para herdar o título, a transmisión patrimonial, e daquela..., ¡daquela a nobreza fóisenos ao nabo de Lugo!

-Tranquilo, Manuel, que nisto, coma en todo, eu razoo; de seguida, e ben…, concatenado! Pero aínda non me destes o voso placet para entrar de socio...

-¿É francés…? ¡Este Aurelio…; vaia forma de chamarlle ao pracer; e despois din que en Francia son entendidos...!

-¿Dis iso pola cousa das presentacións, cando se responde "¡O pracer é meu!"; non si, Manuel? Pois iso do placet ten a mesma orixe, pero neste caso non é francés senón que procede do latín, directamente, que xa dicían en Roma, plausum captare e plausum dare. Aquí, entre outras acepcións, significa compracencia, conformidade nunha aceptación. ¡Como vedes, nada; un simple termo protocolario!

A admiración do Manuel subía e subía:

-¡Carajo; ti, en cuestión de latixos, gánaslles aos Cregos, que iso nunca llo oín ao noso Bieito, que por certo prefire que lle chamemos don Benito, co cerimonioso que é! Daquela, se queres ser socio meu, ¡no que sexa!, quedas aceptado, que contigo, ao de agora, todo nos está saíndo ben. Mabeliña, déixate de mirar ao fixo para Aurelio, coma unha boneca, e atende ao negocio: ¿estás conforme?

-¡Ah, si; por min, encantada; no que propoñas! -Non tivo ocasión de devolverlle o chosco, pero, polo seu énfase, ben que lle transmitiu un latexo, unha palpitación, fortísima.


-¡Daquela, imos aló; sen preámbulos! Ante todo, señores Salmonte, señor conde do Monte Salvo, quede en claro que se nalgún aspecto non casamos, ¡por min, tan amigos, que aquí non pasou nada!

Manuel sentiuse nun formigueiro con aquela preparación psicolóxica tan machacoa, tan correosa; na súa simplicidade non estaba afeito a andar con reviravoltas:

-¡Que si, ho; que xa che démo-lo placet, ou como coño se diga! ¡Veña, explícate, que se nos vai o día e aínda non arranxamos cousa!

27 mayo, 2008

Comunicado de SOS COUREL

¡ Incrible o que arrisca a Xunta de Galicia no Courel !


SOS Courel, no 2005, presentou unha queixa ante a Comisión Europea, tramitada co Nº 2005/4696, para denunciar a proliferación indiscriminada de canteiras e outras desfeitas colaterais interesadas, coa intención de asolar a Serra enteira. Despois de varios avisos que non tiveron éxito, esta Institución Europea, o día seis deste Maio, emitiu o último informe de advertencia antes de pasar ao ditame definitivo, que podería levar a España ante os Tribunais de Xustiza Europeos e a ser condenada a devolver cuantiosas sumas de axudas europeas.

Ver noticia http://www.galiciae.com/nova/10773.html

A Comisión Europea advirte graves irregularidades nas seguintes canteiras:

1.- La Campa, canteira en explotación no Concello de Folgoso do Courel, na cunca do río Lor, ocupa máis dun Km. do río Luruda. Autorizada pola Xunta en xuño do 2007, cando xa foran advertidos pola Comisión Europea.

(Ver VIDEO denuncia "El Escarabajo Verde", de dúas partes, 12 + 12 minutos, Ollo! para que se poña en marcha o vídeo tes que buscar debaixo da pantalla parte 1 ou parte 2 e preme.)

2.- «La Ilusión Fracción Segunda», en Folgoso do Courel, na cunca do río Lor, outorgada no 2006, sen explotar de momento a espera do desenvolvemento da Lei de ordenación da minaría de Galicia, norma aprobada o "martes trece" de maio no Parlamento de Galicia. A Xunta presumiu de tela anulada no 2007, pero non foi tal.

3.- "Cupa II, fracción 3ª", en Folgoso do Courel, na cunca do río Lor, outorgada no 2006, sen explotar de momento a espera do desenvolvemento da Lei de ordenación da minaría de Galicia.

4.- "Cupa II, fracción 2ª", incriblemente emprazada xunto ao "monumental" Pregue Tumbado do Courel, outorgada no 2006, sen explotar de momento a espera do desenvolvemento da Lei de ordenación da minaría de Galicia.

Lei de ordenación da minaría de Galicia

Coa recentemente aprobada Lei de ordenación da minaría de Galicia, a Xunta e o Parlamento de Galicia habilitaron o instrumento necesario para encher o Courel con máis e máis canteiras, agora que a pizarra entrou en crise por mor da baixa na construción e por a entrada de China e Brasil no mercado da lousa, así outras canteiras do Courel teñen serios problemas de viabilidade:

http://www.lavozdegalicia.es/lemos/2008/03/23/0003_6671398.htm.

O caso é abrir e abrir canteiras para logo indemnizar ás empresas cando teñan que pechar, e a restauración xa se fará tamén con fondos públicos.

Que pasa co Parque Natural do Courel?

A Xunta está adiándoo sucesivamente, en espera da aprobación e desenvolvemento da Lei de ordenación da minaría de Galicia, para adiantarse coa declaración de "Concello Mineiro"

Como podes colaborar con SOS Courel ?

1.- Difundindo este comunicado a quen poidas.

2.- Picando neste vídeo de Youtube para achegalo ao millón de visitas.

3.- Tamén podes mercar o documental "Unha lousa sobre o Courel"

4.- Para quen queira axudar nos procedementos xudiciais de SOS Courel na conta aberta ao fin.

Saúdos

SOS Courel, 21 maio de 2008

607 22 58 87

soscourel@mundo-r.com




20 mayo, 2008

Seriais literarios

¿Pódese pasar?


-IX-


Novela satírica

de

Gómez Vilabella


Un Nadal atarefado



A película espiritual do Litis seguía debandándose naquel proxector da Auditoría, e polo visto con tanta abstracción por parte de Frei Marcos que se levou un bo sobresalto daquela que apareceu na pantalla o rótulo de: TREGUA.

-¡Eh! ¿Que, qué pasa, qué foi, quén manipulou este aparello? ¿Manipulacións no Ceo? ¡Imposible; renego fo! ¿Serían eses leguleios da Defensa, eses Avogados do Diabo? ¡Daquela, Deo iuvante, que se vaian ás silveiras, que aquí perden o tempo!

-¡Tío Marcos, tranquilo! ¡Pero, home, non sexa suspicaz, e lémbrese que xa estamos en Nadal! ¡A quen se lle ocorre: manipulacións no Ceo!


-¡Escúsame, Fisga Seis! A diferenza estriba en que vosoutros, os Anxos, nacestes e vivistes aquí, de sempre, nesta Gloria Perpetua, Inmarcescible, pero nós, os terrícolas, chegamos de recén; ¡viñemos á vida polo túnel da morte! De simples emigrantes, ¿sabes?, que por iso non acabamos de afacernos ao Protocolo Celeste. Mais agora que o mencionas, si que me decato de que neste tempus allegro vivace das películas vitais prodúcense estas treguas porque Xesús, ¡o Bo Xesús!, ao dá-la paz na Terra aos homes da boa vontade, tanto a salpica, tanto a expande, que se velan as falcatruadas, incluso as dos máis protervos. Tamén sei, por suposto, e non o debo esquecer, que nesta época deixan de funcionar eses memorizadores, tan fráxiles, das conciencias lasas. Pois ben, daquela teremos que acata-lo noso receso, por iso, por preceptivo. ¿Por certo, onde vai o Nove, ou é que tamén recesou? ¡Descúlpame polo vocábulo! Iso do receso é unha palabriña recesa; para min, repugnante; tanto, que lle vou pedir a Don Paulo que a poña no seu ÍNDICE, que ese tránsfuga, en todo, pero maiormente na semántica... ¡É un profundo, un grego!


-Saíu, ¿sabe? Saíu nun suspiro, nun santiamén, daquela que se sobresaltou vostede. ¿Lémbrase? Vaille arriba, no trono do Altísimo, para canta-las panxoliñas. Eu quedei aquí, de retén, ¡de retén e de refén!, porque este ano tócame toca-la arpa en Reis; ¡así libro por Nadal, que no Ceo, como sabe, este é un tempus de moito trafego!

-Oes, Fisga, e digo eu que, xa que estamos folgados, de tregua, poderiamos poñe-la película Cromática, esa do Orbe, a Panorámica, que estou acordándome daquelas vilas da miña terra, ¡e iso que acabo de chegar! Tamén será cousa de olla-lo noso Churiz, o actual, nestes días de paz..., ¡para facelo sen contrastes disonantes!

-Iso é doado, Frei Marcos, que só hai que darlle a unha tecla... É esta que di, "Cor", conxuntamente con estoutra que pon, "Gallaecia"; despois diso dialízase co punteiro, por conceptos, coma no Windows. ¿Ve qué doado é? Daquela voulle poñer unhas tomas dese Churiz galaico, que se está facendo famoso pola súa herdanza, pola corrupción mortis causa do noso Litigueiro. Vexamos, pois, este escenario das xestas, ¡das xestas e dos toxos!, dese ínclito Aurelio; ¡en tridimensional, ao vivo, que tamén se di!

Cando deu en saír imaxe nítida, Frei Marcos volveuse á súa cadeira, á de patriarca; estomballouse nela, a gusto, e tan só dixo:

-¡Deus, qué beleza! ¡Terra a nosa; o malo é que a están fozando eses porcos, eses especuladores, eses aurelianos...; malditos sexan, todos, todos eles!

A cámara celeste, naquel intre, percorreu en zigzag, paseniña, acariciando lentamente, docemente, as abas redondas e mórbidas daquelas chousas da Panda, alboradas polas falopas que caeran de noite. Os carballos, a tal momento sen folla, pouco conservaban daquel sudario, que se lles ía a retallos, tal que as alburas dun espantallo despois de loitar cos ventos bercíos.

O obxectivo deulle, mandoulle, un flash, despois dunha pasada rápida, ao castelo dos Condes do Monte Salvo, mal encarado e sinistro, coma sempre, ou peor aínda dada a súa avanzada destrución, unha destrución comezada daquela cando o avó Salmonte lle quitou á muralla exterior as pedras de dous lenzos, ¡para construí-lo seu pazo! A tal momento asomaron entre as hedras daquelas ruínas tres ou catro choias preguizosas, que se cadra aínda chegaban, naquel intre, da rúa meiguenta, do seu balbordo.

Desde o propio castro, asentamento da fortaleza, o obxectivo virou en redondo para recoller, paseniñamente tamén, os bafos, indecisos e febles, daquela batería de chemineas lousadas. Naquela madrugada percibíase un recendo ao caldo de leite, entreverado de café portugués, que daquela aínda era de contrabando, nas cociñas máis podentes do contorno.


Seguiu a cámara no seu percorrido vagaroso, panorámico, e de pronto parouse, estática, en plano fixo, gozoso, na fachada da igrexa; non na propia da Vila senón na que fora conventual, un tanto apartada do núcleo urbano, que daquela dáballe na escalinata, un tanto de perfil, unha raiola de sol, amareliño, ictérico, que invitaba a subila máis que a baixala.

A igrexa do centro, a oficialmente parroquial, quedárase raquítica, como vilá que era, que viláns a fixeron, de propio pulso, devoción daqueles que refugaban subir á capela condal, hoxe derruída. Este templo, o vilego, derregaba o camiño que descendía do castelo cara á feira; e quedárase sen o seu, antiquísimo, cemiterio, anos atrás, circunstancia que foi aproveitada para converter o adro en sala de espera, abertal, da nova Casa do Concello. Outra mutilación, esta vez definitiva e próxima, cabía temela xa que, de presente, aquel monumento estaba corroéndose co retumbe e coa fumareda, co monóxido, dos tractores, no seu avance impío pola Estrada da Feira, aquela vía bautizada, precisamente por suxestións de don Litis, coa rimbombante denominación de, Avenida del Alcalde Don Manuel Salmonte. Anularíanlle aquel bautizo ao vi-la democracia, concretamente para retornar ao seu, simple e tradicional, indicativo de, Camiño Ancho, ou da Feira.

A cámara detívose na igrexa grande, na de máis devoción. Naquel intre tremelaban as campás nun gozoso redobre de Nadal, cousa que fixo estremecerse de gozo ao Frei Marcos. Por un tempo quedáronse así, trémulas, vibrantes, por culpa daqueles badaleos que lles arreou un rapaz musculoso, encapuchado cun anorak de fabricación chinesa, cousa anovada para Don Valentín que por iso lle chamaron a atención, moitísimo, aqueles petos, aquelas cremalleiras, aqueles cortes estrafalarios. Pola raia que riscaba a tal momento no cuadrante do seu reloxo solar, aínda debía ser o primeiro, ou acaso o segundo dos toques, dos avisos, para a Misa abrental.

Frei Marcos, nostálxico da súa mocidade, ¡que no Ceo tamén hai saudade, pese á tan manida intemporalidade da Gloria!, reparou atentamente naquel campaneiro: Calzaba unhas botas de fol, monfortinas, co piso de goma, absolutamente silenciosas, que aquel mozote asentou, decidido e con fortaleza, nas lastras graníticas, esvaronas polo verdín dos séculos; e coa mesma decisión asoballou, sen piedade, aquela alfombra sollía, dun sol racheado que se detivera por un intre, acaso para lustra-la rampla, entre nube e nube.


O rapaz pisaba forte e seguro, marcando os movementos cun pantalón de veludo, raiado, ocre, un tanto ríxido por culpa da cotra lameira que fora recibindo ao longo de a saber cantas invernías. Dirixiuse desde o adro a unha das casas próximas, que había que supoñer súa pois premeu o picaporte sen chamadas nin vacilacións. A tal hora, e máxime na frescura da mañá inverneira, cumpría quenta-las mans para de alí a un cuarto volver a sufri-la cadea campanil. Visiblemente cansado, seguramente pola ruada da véspera, entreabriu aquela porta, pola que asomou, ao momento, un canciño de palleiro, rabilongo e pinto, que fitou vivaz, á dereita e á esquerda, pero non lle gustaron os exteriores xa que se volveu, en redondo, ao tempo que refregaba os belfos contra da perneira do rapaz, ¡e iso a pesares da súa cotra! Tan confiado e tan quedo se situou aquel cadeliño, ao carón do seu amo, que por pouco non se trabou a cauda contra a marcación da porta, pois o campaneiro dérase boa présa en fuxir daquela xeada.

Diante da igrexa parroquial, da outra, percibíanse unhas gastrosidades noxentas, expelidas por algún humanoide noctívago, ¡pese ao carazo, ou precisamente por culpa diso! Deus sabe qué traballos tivera aquel gastroso, aquel butilleiro, para dar saído daquelas baiucas cheirentas ao tinto, que tanto proliferaban preto da Consistorial, ¡á falta doutras industrias! Don Bieito chamáballes, atinadamente, Dependencias Culturais do Concello, xeneralizando pero con piedade. Aquel trousante debeuse achegar á igrexa, naquela noite fría e pecadenta, acolléndose ao sagrado do pórtico, pero fíxoo con retraso. Se cadra estivera alí por diante, mal abeirado, contemplando con ollos de alcohólico aquela Consistorial tan deforme que logo parecía unha bruxa anicada, vertendo augas polas súas uretras de cinc. De peitos, un envetillado de formigón, unha balconada saínte, circundada por uns ventanos tan miserentos que logo parecían lunares. Era sentir común que o Salmonte, ¡señor!, propuxera aquela aberración, aquela construción, civil pero incivil, tan informe e tan modesta, sen significado algún, sen arte nin estilo, para que o seu pazo de galerías sobresaíse, para que continuase a ser o edificio máis notable da Vila, sen competencia posible, ¡nin da propia Consistorial!

Con todo isto ollado, naquela desertización, naquel baleiro humanoide, incluídos os animais de toda especie, ¡os outros, tamén!, que seguían refugando daquel fermoso amencer invernío, dunha beleza áspera, esgrevia, que non sabían apreciar, Frei Marcos andou nos mandos do teleobxectivo para centra-la imaxe da pantalla naquela arquitectura desordenada das rúas vilegas, e tamén nos empedrados da parte vella daquel Churiz medieval. O que viu evidenciáballe que aquel tándem Aurelio-Manuel, Manuel-Aurelio, ¡Deu-los cría e eles xúntanse, primeiro aquí e despois no inferno, polas propias leis da simbiose egotista!, fixera unha desfeita, outra máis, no feitizo dunha Vila que, nacendo pobre, criárase honrada:


Casas nobres, feitas ben feitas, -as menos, as antigas-, calquera que fose o seu estilo, ¡pero poucas!, nas que se percibía un evidente desexo de convivir, de agradarlle ao veciño, e tamén ao transeúnte; ou, polo menos, de non chafarlles a paisaxe, de non ferilos con formas aberrantes, pretensiosas pero decadentes. Aquelas edificacións, as nobres e notables, arrincáronlle ao Frei un sorriso de satisfacción aprobatoria.

Despois diso tentou inventariar as construcións feitas á présa, as do Ensanche, para vendelas de contado, piso a piso, cunha Cédula de Habitabilidade incrible, ¡milleiros delas!, que mostraban ao exterior a fatuidade e maila frescura dos seus fautores. Nun esquinal, algo borroso pero líase: "Promotora Churiz, Limitada". Frei Marcos comezou a enumeralas pero só chegou ás cen, e aí parou, incapaz de aturar a fasquía noxenta daqueles..., ¿espurios?

Seguidamente pasou a cataloga-las obras maldicentes, aquelas que o eran per se, feitas coa evidente intención de aborrece-lo entorno e de avogar por formas e por reformas estranxeirizantes, que nin ben copiadas foran. Moitas e delas con nome feminino, que non de muller; por exemplo, "Villa Pepucha", "Villa Loly", "Cuquita", “Mi Carmen”... As náuseas fóronlle a máis, e daquela o señor Fiscal díxose a si mesmo:

-¡Este inventario déixollo ao Demo Maior, que nós estamos en Nadal, e non é cousa de dárlle-la paz aos porcos, aos suíños!

Das que si se compadeceu foi das ruinosas, desas que sempre, ou case sempre, predican o infortunio, e ás veces, tamén a incuria, das familias vidas a menos...; que non sempre o foron para desgraza da veciñanza, que uns serían por iso pero aos outros caeríalles a casa enriba despois de gasta-los cartiños naquelas esmorgas pecadentas que tanto se prodigaban no Churiz Salmonteño, ¡e menos mal que por entón aínda descoñecían a droga!

Neste percorrido quedáronlle sen ollar as fontes e mailas árbores, que sempre son unha heráldica que predica a calidade cultural da veciñanza…, ¡porque non as deu atopado! A explicación era sinxela, lexible naqueles ordenadores: O Alcalde, ¡inefable Salmonte!, no intre desta revisión anímica atopábase residindo en Madrid, en pleno goce da Democracia; ¡da súa, non, da dos outros! Concretamente nun chalé suntuoso de Puerta de Hierro, que foi precisamente onde se apoltronou a Mabeliña, ¡con dez baños marmóreos, e catro mulatas para acicalala! De paso, para que lle sorrisen ao seu Manolón, pero nada máis que sorrirlle, que iso tamén entraba no cutre salario daquelas rapazas, daquelas fámulas.


Salmonte, nos tempos do seu extenso mandato, quere dicirse, antes da elección daquel Médico da UCD, do Lucas, ao que xa coñecemos, que foi o primeiro dos votados, ¡grazas máis ben á súa liberalidade demagóxica, estirando as receitas dos vellos!, tivera máis afección polas tubeiras particulares que polas públicas, opinando que para fontes comunais xa tiñan, ¡ben próximos!, aqueles manantíos da Serra dos Pradairos. Polo que respecta ao axardinamento, ás árbores..., diso mellor non falar, que don Manuel e mailo seu Alter-Ego sempre opinaron que as árbores onde mellor estaban era na serra, pero na outra, na de serrar..., para vendérlle-las táboas aos carpinteiros - encofradores daquelas torres, daqueles…, bodrios!

Con estas imaxes en pantalla, tan xeométricas e contraditorias, déronse en cruza-las raias, que sabido é que as aberracións humanoides, as desfeitas do homo enredante, que non sapiens, as súas monstruosidades, repugnan, contradín, os cánones, curvos e harmónicos, da natureza divina, escacharrándose con iso tódolos mecanismos creativos. Frei Marcos, que aínda conservaba a súa capacidade terrícola, de pasmo e de intolerancia, refregouse os ollos para borra-los efectos daquel cutrerismo churiceiro. Tan cabreado se puxo, que se lle escapou unha queixa desgarrada, abraiante, ¡a pesar de que estaban naquelas treguas do Nadal!

-¡Meu Deus, qué desgraza; isto de aquí…, nin en terra de cafres! ¡Santo Ceo! ¡Señor, Señor, qué estrago de solares lle consentiches ao teu Xudas, ao teu Mordomo infiel! ¿Quen sería ese fillo de...? ¡Que digo fillo..., fillos! En plural, que esa desfeita foi obra de moitos, un fato de especuladores que, estimulados, envexosos, por ese Litis do diaño, deron en construír bodrios nos solares que lles vendeu o Trío da Bencina, pero á deshora, tarde e mal, agora que as familias foron a menos, agora que só teñen algún interese comercial os pisos de calidade. ¡Cabróns: vendéronlles aos veciños os solares sobreiros..., agora que só serven para acumular formigón!

Non dixo máis nada pero persignouse, ¡e iso que no Ceo non fai falla!, arrepiado de que nesa viaxe cósmica á súa Galicia houbese estado tan cerca dun pecado anacrónico, contrario á caridade que se lles debe aos humanos por precepto divino. Os pecados no Ceo non teñen atenuantes, que iso é o que lle pasou, daquela, ao Lucifer. Don Valentín, na súa reacción, levantouse coma unha centella e apagou o proxector terráqueo, de inmediato, que o tentaba á blasfemia. De seguida, en penitencia por aquela frouxidade súa, púxose a pasa-las contas do seu rosario, un rosariño coas doas de asteroides, de cen quilates, que llo regalara a propia Virxe como premio da súa rectitude e da súa pureza.


Momentos despois, cando volveu Fisga Seis de toca-la arpa na Adoración dos Magos, atopouse con que Frei Marcos seguía na súa meditación transcendente, dálle que dálle aos asteroides, tal que se estivese xogando cunhas estrelas fuxidías. Deulle pena sacalo do seu arrombamento, así que tomou asento de par súa, nun silencio seráfico, pero nisto díxolle o Nove, que casualmente acababa de chegar:

-Colega, temos que espertar ao Frei Marcos que este vagar seu, este punto, dúralle demasiado; e logo está a cousa de que esa Apelación corre présa; ¡dada a súa gravidade, moitísima! Mentres estabas no Sétimo, nesa Conmemoración sacra dos Magos, eu dinme unha volta polo adro de San Pedro, ¿e sabes que descubrín? ¡Non o adiviñas, seguro que non, nin en toda a Eternidade!

-Irmán, Fisga Nove, aclárate, que me estás a falar dunha maneira tan enigmática..., ¡que nin que Lucifer volvese aos votos!

-Querido Seis, esta situación éche pouco menos grave cá de entón; tamén se trata dun recrutamento..., pero, neste caso, do propio Litis!

-Chacho, así e todo o que é igual, igual non pode ser, que ese pecador, aquí, na Eternidade, non ten influencias; nin de chegados a unha situación dubidosa, que aquí non lle votará ninguén, que os eclécticos están todos no inferno, ¡per saecula saeculorum!

-¿Que non? Irmán, agarda e verás: estivo pedíndolles as muletas a tódolos coxos que chegaron con elas á Portería de Don Pedro. ¡Isto..., isto é coma aquilo do Virxilio: de stércore ennii!

-¡Ai, Colega, Colega, meu Fisga Fisgón, que desta fisgaches mal! Os escollidos adoitan tiralas no lume do Purgatorio, que ben sabes que ao pasar polo Dosel da Transfiguración recobran os membros perdidos, perdidos ou transplantados, ipso facto; ¡e a partires diso, ingrávidos!

-¡Ai, xa; pero qué inocente es! O tal Aurelio bérralles do outro lado do abismo, segundo van achegándose á fronteira da Vida Eterna, para que llas arrebolen, que as precisa el, mentres espera. Para iso móstraselles aos novatos, aos recén transitados, con grandes acenos, retorcendo o corpo, facendo como que se cae; en definitiva, fai o coxipelas, e daquela, convencidos de que no Ceo non pode haber malicia, crenlle, todos, absolutamente todos, a feito. ¡Cousa tal...!

-¿Que dis? Esas próteses, o que é aquí, nos espazos celestes, non teñen función, e só lle servirán ao Litis para argallar con elas; se acaso para distraerse mentres agarda nestes Adros Pétreos. ¿É así, ou non? Remata dunha vez, que conseguiches intrigarme.


-Ese lioso, ¡máis ocorrente có propio Xudas!, foi escondendo, por detrás dese cirro que lle fai de peaña a Don Pedro, as caxatas e mailas muletas que lle lanzaron; e cando reuniu un feixe delas, daquela achegouse ao Santo Andrés pedíndolle permiso para facer cruces de ídem; ¿entendes? Cruces en aspa, de San Andrés, que llelo dixo en castelán. Ese Apóstolo, que o tomou por devoto, non só lle deu permiso senón que incluso lle pediu a un Cóengo de Santiago, a un colega que viña de capa pluvial, que lla deixase definitivamente, para que o tal Aurelio tapase as súas vergoñas, que tamén lle pareceu notar que rilaba nos dentes, ¡acaso cos calafríos dun suposto arrepentimento!

Fisga Seis non saía do seu pasmo; nunca tal vira desde que Deus depurou aqueles anxos que se lle obnubilaron coas predicanzainas de Lucifer:

-¡Que pícaro é, incluso no Ceo! Artimañas desas, tan sofisticadas, ¡nin se lle ocorrían ao "J.R.", aquel das películas...!

-Colega, non saques conclusións precipitadas, que aínda non rematei, que non quedou a cousa en tan pouco. A segunda parte é que ensamblou, non sei de qué maneira, esas cruces do Santo Andrés; e daquela logrou formar unha especie de mesa ou reclinatorio, máis ben un facistol. Despois diso, por sobre da tarima, puxo a capa pluvial dese Cóengo, a xeito de tapete. Por último, aló encima, derriba de todo iso, plantou a súa máquina de escribir, ¡tal que un copón no altar! ¿Valo entendendo?

-Pois..., ¡a verdade é que non! Lémbrome que na vida mundana ese Tal tivo capa para todo, ¡para todo!, pero, ¿esa do Cóengo, aquí arriba, de qué lle serve?

-Sérvelle de moito, colega, que como esa capa é un ornamento sacro, bendita que está, agora ninguén, o que se di ninguén, nin Tronos, nin Potestades, nin Dominacións, poden usa-la violencia para retirarlla de encima das muletas; nin separarlle as muletas, ¡iso tampouco!

Fisga Seis foi saíndo daquel pasmo con verdadeira dificultade:

-¡Fantástico! ¡Pero qué intelixencia, qué homo politicus; se chega a ser constitucionalista, daquela..., nin se sabe!

Fisga Nove endelgoulle ao Colega estas conclusións:

-Xa que o entendes, entenderás que mentres o Litis estea así, de xeonllos nesa capa curial, nin sequera os mártires o poden desafiuzar do seu asentamento celeste, ¡per se! Nesas estamos, que este contencioso, con tales incidencias, fíxose internacional; ¡máis cós de Xenebra!


-¿Xenebrino, eh? A min paréceme orbital, que ese Litigante, neste plan, resulta máis sistemático, máis frío e máis organizado, aínda, que Calvino; ¡xa sabes, aquel protestón que tanto nos deu que facer para homologarlle a súa doutrina!

-Querido irmán, estimado colega, quedácheste curto, que aínda estou na primeira parte da película: A consecuencia subseguinte está en que o tal Aurelio, Litis, ou como diaño se diga, a tal momento, con ese salvoconduto, con esa bricolage que se montou, estase dedicando a dar consultas xurídicas, ¡no propio Ceo! Daquela failles recursos a tódolos que teñen dificultades para pasa-lo Exame Selectivo; ¡aquí, nas mesmísimas Portas de Don Pedro!

-¿Non lle chaman a atención, que para disciplina, o que é Cefas...? ¡Que che vou dicir que non saibas!

-¡En absoluto; non serve de nada! Ese tío alega que nin busca nin compromete a ninguén; que esa cousa, ese invento, é inxel, inocente de todo; e que funciona así porque eses pecadores elixírono ombudsman, ¡democraticamente! Incluso alega que no Ceo non rezan aqueles Sindicatos do franquismo, aqueles Verticais..., e que, por tanto, sen el, sen os seus servizos, produciríase unha indefensión dos chamados, ¡deses que son chamados para opositar a Escolleitos de Don Pedro!

-¡Uih, a que se lle foi ocorrer! O dito: estamos apañados con este encordio, con este infiltrado de Satanás.

-¡Exactamente, iso, encordio, que tal busca ese Sindicalista: encordar! Ou o fan Ministro do Señor, ou, do contrario, atravésaselle a San Pedro bendito. Cefas, con eses nervios, con ese carácter seu, que aínda o conserva, perdeu as claves celestes, e daquela tiven que axudarlle a buscalas polo Firmamento adiante. En consecuencia de todo iso, témo-la orde de facer unha revisión sumarísima, urxente, sen preocuparnos dos miúdos, que hai que aforrar tempo, como sexa, ou, do contrario, aquí vaise reproducir aquela revolución dos Anxos!

-¡Nese caso, meu irmán, nin Pascuas nin Treguas, que se prevalecen eses chanchullos, vaise apaga-la Fe! ¡Que digo a Fe; o lume do Inferno..., por innecesario! ¡A ver, Frei Marcos, esperte, que se durmiu nos loureiros da súa Gloria, e vostede é un galego exemplar! Hai que darlle marcha, de novo, ao televexo..., para rastrexar esa ánima tan atravesada, se tal se lle pode chamar á negrura dese fillo de...; ¡quero dicir, dese fillo dun peido!

Frei Marcos, que estaba preguizoso, coa inercia, despois daquel receso tan prolongado:

-¿Que, qué boureades; qué pasou neste Nadal, caeu aquel Muro de Berlín, converteuse Rusia, xa se ordenan as monxas...?

Ámbolos Fisgas preguntáronlle ao unísono, como xemelgos que eran:


-¿Don Valentín, pasouno ben; si, vostede, nestes soños do Nadal, coa felicidade sosegada, recuperada?

-¡Rapaces, comme si, comme ça; se non fose aí por un pesadelo que tiven...! Representóuseme a Vila de Churiz feita unha braga; un farrapo noxento, sucio, reconstruída e ampliada cun modernismo atroz; e logo que a notei cheirenta, monóxida, e tan dexenerada que incluso ollei, por alí, nun curro, naqueles foxos do castelo... ¡Nada, o dito, un noxo: plásticos, xiringas, gomas profilácticas...! ¡Terrible, unha dexeneración decepcionante!

O Nove reanimouno, paulatinamente:

-Si, Frei Marcos, todo iso será certo, pero xa pasou o Nadal; e os Reis, tamén; e máis cousas, moitas máis, sobre todo un pesadelo espurio..., que llo iremos contando engorde, de vagar, mentres visionamos a película dese Infiltrado, que como vostede di, ¡nin no Ceo podemos despreocuparnos do caciquismo galaico, que a pouco que descoidemos aos nosos gardados, aos nosos protexidos, volven ao nacionalcatolicismo, ás aberracións! Hai que poñe-la cámara rápida, esa de gran revolución, aínda que perdamos sensibilidade, que xa lle diremos o por qué da cuestión. Estea atento ás secuencias, as secuencias e tamén ás consecuencias, que xa se perfila o retrato corporal, retrospectivo, do seu amigo e paisano, dese inefable Litis, que é como lle chama vostede habitualmente, ¡e súas razóns terá, para iso e para máis!

14 mayo, 2008

Comunicado

MAIO CULTURAL 2008

Asociación de Amigos do Mosteiro de Ferreira de Pallares



A Asociación de Amigos do Mosteiro de Ferreira de Pallares, coa colaboración da Consellería de Medio Rural da Xunta de Galicia e o Concello de Guntín, organiza un ciclo de conferencias que se desenvolverá ao longo do mes de maio na Casa de Cultura de Guntín, de acordo co seguinte programa.

Día 10: A agricultura ecolóxica.

Hora: 18:00

Conferenciante: D. Ernesto Sánchez salgado

Director Técnico do Consello regulador de Agricultura Ecolóxica de Galicia.

Día 24: O cultivo do cereal. O trigo Callobre

Hora: 18:00

Conferenciante: D. Juan Piñeiro Andión

Investigador no Centro de Investigacións Agrarias de Mabegondo.

EXCURSIÓN

Día 31 de maio

Hora de saída: 8:15

Lugar: gasolineira de Guntín

Itinerario: Mosteiro de Carracedo (O Bierzo), As Médulas e Ponferrada.

Inscrición: Casa reitoral de Ferreira de Pallares. Tel. 982320056

Data límite: 25 de maio

Por Terras do Chamoso (Castroverde –O Corgo)

ROTEIRO: ALBARDEIRO-A PUMAREGA – URIZ –GOI- QUEIZÁN-ADAI

31 de Maio de 2008


ASOCIACIÓNS: Arcas de Sarria, Arumes do Corgo, Francisco Lanza de Ribadeo, Fonte da Xonza Friol, Redes-Caamouco (Redes) e Amigos do patrimonio de Castroverde

Ás 09:30 h. En Castroverde na explanada que hai por encima do Campo da feira para deixar os coches alí.

Ás 10:00 h. no Albardeiro

Percorrido indicado arriba con visita a algunha igrexa e lugar con interese.

14:00 h. Xantar. Nun restaurante da Vila.

AVISAR O ANTES POSIBLE POR MOTIVO DA COMIDA E AUTOBÚS (ES).

Para facilitar a organización:

Avisar antes do sábado 24 de maio..

Agardando a túa asistencia, recibe un cordial saúdo.

Castroverde -Lugo-, a 10 de maio de 2008

Asdo.: Manolo Muñiz

NOTA:

1.- Desde Castroverde ao Albardeiro haberá autobuses, tanto para os que veñades en coches particulares coma para os que veñan en autobús. Irá un autobús pequeno ao longo do percorrido por se hai persoas que non dean camiñado (Percorrido aproximando entre 10 e 12 quilómetros) Ver mapa que se achega. Dificultade baixa, mais con algunha subida moi súpeta.

.2.- Desde Adai voltaremos a Castroverde para xanatar. O prezo estimado do xantar é de 15 €

3.-Pola tarde poderemos facer outro percorrido para os que lles apeteza ou visitar algún lugar.

4.- Se para algunha a Asociación resulta, esa hora, madrugar moito, pode saír ao encontro noutros lugares, poñéndose de acordo coa organización Asoc. Amigos do Patrimonio de Castroverde.

5.-. O tempo impredicible a estas alturas.